Neen, Iris, ik meen het echt, bedankt!
Laten we een complimentenrondje doen…
Deze ochtend aan de keukentafel…
Een super wakkere mama met onze twee pubers, een minder wakkere echtgenoot en een hond op de loer die weet dat hij op een voor hem verboden plaats ligt, wachtend op ons signaal om een einde te maken aan zijn stiekeme geluk…
Ik: “Laten we een complimentenrondje doen!“
3 blikken op mij gericht alsof het dondert in Keulen en de priemende ogen van mijn hond in mijn rug voelbaar 😊
Wat opvalt, is dat we veelal complimenten geven over dingen die we zelf minder als ons talent zien, zo redeneer ik toch. Karaktereigenschappen waarvoor ik anderen echt oprecht kan bewonderen, zo ook binnen mijn gezin.
En het besef kwam ook dat we soms kriebelig worden van dat talent van de ander, terwijl we er eigenlijk net door geraakt worden omdat het onze eigen ogen doet openen… behalve die van de hond dan want die is in dromenland verzeild geraakt 🐕
Ik besef meer en meer dat we het zoeken meer achterwege mogen laten… Elk heeft zijn talent, elk heeft zijn passie. Laten we elkaar daarin aanvullen. En oprecht zeggen wat we voelen.
Zoals ik laatst heel eenvoudig te horen kreeg van een klant: ‘Bedankt, Iris.’ En ik zoals gewoonlijk reagerend: ‘Ah, graag gedaan.’
Maar de klant benadrukte toch nog even: ‘Neen, Iris, ik meen het echt, bedankt!’
Terwijl ik wegmijmerde, stapte de kroost de auto in op weg naar school, ik ging aan het schrijven en de hond die wentelde zich verder in zijn eigen ochtendgeluk…
Bridges of Iris, no bridge too far
Let’s talk
Liefs,
Iris