Schud jij soms ook nogal laat de kiezels uit jouw schoen?

De kiezel en de schoen…

Je wandelt en wandelt en die kiezel blijft maar drukken en schuren… Ken je dat gevoel?

En in plaats van even stil te staan en tijd te nemen om die kiezel eruit te zwieren, eindigt je wandeling met een megapijnlijke blaar. Thuisgekomen leg je er een pleister op en de volgende dag trek je die wandelschoenen weer aan. Resultaat? Die blaar blijft toch wel voelbaar en wordt opnieuw pijnlijker.

We dragen allemaal zo van die blaren met ons mee en in januari heb ik er werk van gemaakt om enkele kiezels aan te pakken, even afstand te nemen, even achterom te kijken. Om kiezels – groot en klein, stomp en vlijmscherp snijdend - uit mijn schoen te schudden en diepe blaren te verzorgen.

Nu kunnen we weer verder, het hoofd de andere richting uitdraaien, op naar zoveel mooie bruggen, want die komen er, dat voel ik.

Een belangrijke les die ik deze week leerde:

een kiezel kan even prikken, maar hij zorgt er ook voor dat je kan groeien… Door even na te denken waar die nu vandaan komt en hoe je die in de toekomst uit je schoen kan houden.

Zo zie ik het ook voor jullie organisaties: durf te praten! Pak die kiezels vast en ga ermee aan de slag. Je gaat zo de scherpste kiezels afvlakken tot platte keitjes en die kunnen best wel zacht zijn, zeg nu zelf…

Bridges of Iris, no bridge too far
Let’s talk

Liefs,

Iris