Dag opa, wist je dat ik je na je overlijden elke dag een brief geschreven heb? ‘s Avonds vloeide een zee aan onuitgesproken woorden uit mijn pen, over gemis en kleine momenten in mijn tienerleven. Schrijfsels bleken mijn anker voor jouw afwezigheid, op papier, beklad dikke tranen…

Als verhalenverteller geloof ik in de onmetelijke kracht van woorden, als wereldverbeteraar geloof ik in samenwerking, in waarde brengen voor toekomstige generaties. Met deze blog wil ik het gesprek over rouw openen, omdat het vaak te stil blijft.

Ik nodigde Ellen Lanckman en Katrien Debevere uit om hun inzichten te delen over de verzachtende invloed van schrijven in rouw, speciaal als inspiratie voor jou.

Het leven achter de schermen van een certificatie-instelling… Denk je eens aan COPRO als je langs een vangrail rijdt of als je binnenkort een asbestattest nodig hebt? Want zorgen voor jouw veiligheid, dat is in sé wat de certificatie-instelling doet, ver voorbij de inspecties, keuringen en controles die het team uitvoert, dag in dag uit. Misschien is dit aspect net de verbindende schakel met Bridges of Iris, werken met de wil om een impact te creëren voor nu en de toekomst…

Het begon allemaal met een visie. Een visie om een plek te creëren waar genezing niet draait om symptoombestrijding, maar om het bevorderen van welzijn op 3 onlosmakelijk verbonden niveaus: lichaam, geest en ziel. Zo werd HOLI-TRI geboren, de holistische gezondheidspraktijk Triverius van dr. Kris Cooman. Lees hier hoe - vanuit het logo en de huisstijl - de website en de praktijk stap voor stap vorm kregen.

Die ene periode is weer aangebroken, de tijd waarin politici hun uithangborden ophangen en campagnes op volle toeren draaien in aanloop naar de verkiezingen. Het doet me nadenken over zichtbaarheid en de manier waarop ik zelf zichtbaar wens te zijn…

“Iris, ik zoek een schrijver die mijn verhaal en mijn werk kan vatten en mee uitschrijven.”

En daar ontmoetten we elkaar, onmiddellijk in ons eerste gesprek, tot de levendige website die je nu ziet.

Ik besef meer en meer dat we het zoeken meer achterwege mogen laten… Elk heeft zijn talent, elk heeft zijn passie. Laten we elkaar daarin aanvullen. En oprecht zeggen wat we voelen.

Zoals ik laatst heel eenvoudig te horen kreeg van een klant: ‘Bedankt, Iris.’ En ik zoals gewoonlijk reagerend: ‘Ah, graag gedaan.’ Maar de klant benadrukte toch nog even: ‘Neen, Iris, ik meen het echt, bedankt!’

Je wandelt en wandelt en die kiezel blijft maar drukken en schuren… Ken je dat gevoel?

En in plaats van even stil te staan en tijd te nemen om die kiezel eruit te zwieren, eindigt je wandeling met een megapijnlijke blaar. Thuisgekomen leg je er een pleister op en de volgende dag trek je die wandelschoenen weer aan. Resultaat? Die blaar blijft toch wel voelbaar en wordt opnieuw pijnlijker.

Ik had me voorgenomen een stukje neer te pennen maar zelf een ellenlange tekst zal niet alles omvatten wat we die dag beleefden…

Onder jouw stoel mag een bom ontploffen, jij springt nóg niet…

Hij: Er zijn nog twee kandidaten in de running… en jullie lijken me allebei even capabel…
Ik: Ah, bedankt. En hoe zie je het nu verder?

Het deed me even wegdromen, even was ik niet meer bij de les, mijn excuses, mevrouw de leerkracht. Ik zat al in een andere supporter fase… denkend aan Bridges of Iris…

Eén opmerking van mijn bij momenten confronterende maar o zo goede vriendin en jullie krijgen ‘mijn why’ te lezen… Mijn schrijfsels hebben haar geraakt. I love it!

Mijn website www.bridges-of-iris.be is een feit en dat schreeuw ik luidkeels van de daken! Ik neem je mee doorheen mijn verhaal over Iris, mijn bridges, flocking birds, interne draaischijven en mijn jeugdidolen… It all comes together there!